Het nieuwste album van Taylor Swift, The Life of a Showgirl, wordt geconfronteerd met een aanzienlijk probleem: een verontrustend gebrek aan zelfbewustzijn. Deze kritiek, hoewel niet geheel nieuw, voelt bijzonder opvallend aan gezien de persoonlijkheid en muzikale evolutie van Swift uit het verleden. Jarenlang hebben critici gewezen op een patroon waarbij Swift zichzelf afschildert als een eeuwig slachtoffer – het doelwit van manipulatieve minnaars, ontrouwe vrienden, meedogenloze rivalen en roofzuchtige figuren uit de industrie. Naast dit waargenomen slachtofferschap wordt Swift ervan beschuldigd publiekelijk en soms wreed wraak te nemen op degenen die haar dwarsbomen, vaak door middel van nauwelijks verhulde teksten.
Hoewel er over deze observaties gedebatteerd is, heeft Swift eerder een evenwicht aangetoond tussen wraakzuchtige verhalen en echte kwetsbaarheid. Nummers als ‘Anti-Hero’ en ‘The Manuscript’ lieten groei en introspectie zien, waardoor de drang tot vergelding werd getemperd. Showgirl wijkt echter aanzienlijk af van dit traject en onthult een verontrustende bereidheid om juist het gedrag te belichamen dat ze vaak veroordeelt.
Het album bevat nummers die de giftige internetcultuur afwijzen (“Eldest Daughter”), maar ook nummers (“Actually Romantic” en “CANCELLED!”) die actief de ergste elementen ervan bestendigen: spot, vernedering en toondoof commentaar op gevoelige politieke momenten. Deze inconsistentie bezorgt de critici van Swift nieuw bewijsmateriaal om hun al lang gekoesterde beoordelingen te ondersteunen, en werpt een schaduw op het imago van de popster – vooral wat betreft haar publieke persoonlijkheid van vriendelijkheid.
De tegenstelling: het internet veroordelen en tegelijkertijd deelnemen aan de toxiciteit ervan
De kern van het probleem ligt in de inconsistente berichtgeving van het album. Swift’s nieuwe film, The Official Release Party of a Showgirl, bevat een scène waarin ze het concept achter “Eldest Daughter” uitlegt: een pianoballad over de neiging van het internet om gevoelloosheid en goedkope shots te belonen.
Ze verwoordt het ondermijnende effect van het digitale landschap: “Iedereen is zo punk op internet / Iedereen heeft er geen last van totdat ze dat niet meer zijn / Elke grap is alleen maar trollen en memes / Hoe triest het ook lijkt, apathie is hot.” Het refrein van het lied is een belofte aan haar verloofde, Travis Kelce, dat ze hem nooit met dezelfde onzorgvuldigheid zal behandelen. Hoewel de tekst ‘bad bitch’ misschien betreurenswaardig is, is het algehele sentiment van het nummer tegen de achtergrond van de wreedheid van het internet die zij beschrijft een welkom teken.
De goodwill die door “Eldest Daughter” wordt gekoesterd, wordt echter snel ondermijnd door “Actually Romantic” – een nummer dat druipt van de bitterheid en bedoeld is om zijn schijnbare doelwit te schande te maken, vermoedelijk zanger Charli XCX. Het nummer ‘Sympathy is a Knife’ van Charli XCX van haar album Brat uit 2024, waarop ook een nummer staat met de titel ‘Everything is Romantic’, gaat naar verluidt over de onzekerheden van Swift.
Terwijl ‘Sympathy is a Knife’ worstelt met een ‘spiraal’ van emoties rond het onderwerp van het nummer, en op schokkende wijze teksten over zelfbeschadiging bevat, vernedert ‘Actually Romantic’ systematisch en koeltjes zijn doelwit. De woorden van Swift zijn puntig en wreed, en gebruiken een taal die doet denken aan online gekibbel in plaats van aan doordachte uitdrukkingen.
Een verontrustende verbroken verbinding en mogelijke motivaties
Misschien probeert Swift dit gedrag te rechtvaardigen met de zin ‘Boring Barbie’, een vermeende privéopmerking die Charli XCX over haar maakte. Toch schiet deze verklaring tekort. Als Swift echt streeft naar de wereld die ze zich voorstelt in ‘Eldest Daughter’ – een wereld die wordt gekenmerkt door empathie en mededogen – lijkt het reageren met hatelijke aanvallen contraproductief. Wat als ze, in plaats van vergelding, de kwetsbaarheid heeft onderzocht of een genuanceerder perspectief heeft geboden?
De bewapening van het album van ‘cancel culture’ maakt deze problemen nog groter. “GEANNULEERD!” pogingen om publieke verantwoording af te schilderen als een vorm van persoonlijke vervolging. De gesuggereerde inspiratiebron voor het nummer – de rechtszaak van Blake Lively tegen acteur Justin Baldoni of de publieke steun van Brittany Mahomes voor Donald Trump – mist een cruciaal punt: verantwoordelijkheid afleggen, wanneer gerechtvaardigd, is niet noodzakelijkerwijs een slechte zaak. Er wordt voorbijgegaan aan de mogelijkheid dat deze acties schade kunnen aanrichten en de fundamentele mensenrechten ondermijnen.
Conclusie
Uiteindelijk presenteert The Life of a Showgirl een tegenstrijdige boodschap. Taylor Swift heeft gelijk als ze de giftigheid van internet bekritiseert, maar op dit album lijkt die veroordeling selectief – alleen nuttig als deze aansluit bij haar eigen interesses en wraakacties. Het album laat een slepende vraag achter: kan een figuur die publiekelijk voor vriendelijkheid pleit, deze werkelijk belichamen wanneer hij wordt geconfronteerd met waargenomen minachtingen?
